"Als er nu weer een zondvloed zou komen, dan zou dat toch terecht zijn, als je ziet hoe groot de puinhoop is die wij ervan maken?”, zei mijn goede vriend Aart eens tegen mij. Het lijkt soms zo fijn om geheel opnieuw te kunnen beginnen, met een schone lei...
Wie ben ik? En is die vraag wel te beantwoorden? Dit verhaal gaat over ons ‘zelf’ en over ons verlangen om iets of iemand te ‘worden’. De spanning tussen ‘zijn' en ‘worden’ en welk effect dat heeft op onze levensloop. Wat doen wij met ons-zelf gedurende ons leven? De meeste 50-ers willen niet meer iets of iemand worden, omdat ze voelen en zich bewust zijn dat het niet meer klopt. Dat ze iets nastreven dat steeds verder van hen af staat en de prijs om dat vol te houden hoog is. Die prijs gaat over de ruimte die overblijft om je ‘zelf’ te zijn en te doen wat jouw ‘zelf’ of jouw hart, je ingeeft te doen.
Hoe langer ik leef, hoe meer ervaringen ik verzamel en hoe lastiger het is om mijn eigen pad te zien. Dan moet ik terug naar de kern, naar waar het leven voor mij in essentie over gaat. Deze zomer liep ik de pelgrimsroute de 'Walk of Wisedom', een tocht rondom Nijmegen. Ik liep 132 kilometer in 7 dagen. Tijdens deze pelgrimstocht zocht ik naar antwoorden op de vraag: Hoe kan ik in vrede zijn met mijzelf en met wat er zich nu afspeelt in de wereld? En wat heb ik dan te doen?
Wat bezielt mij toch, om vanuit het uiterste puntje van zuid Portugal in mijn eentje naar Nederland te rijden? En dat ook nog in mijn pas gekochte retro- camper. Met deze vraag word ik wakker. Het is 5 uur in de ochtend. Ik ben inmiddels een week onderweg. Ik voel de spanning in mijn lijf. Mensen om mij heen vonden me stoer toen ik vertrok. Maar zie mij nu dan worstelen...
Zo, zeg! Dat meen je niet! Ga ik nou huilen in de Albert Heijn?! Niet een paar tranen, maar een zee aan water voel ik opkomen. Jezus, wat is er toch met mij aan de hand? Ik stap de Albert Heijn binnen en voel me plots ontzettend naar. Ik zie mensen elkaar ontwijken. Mensen die […]
Dit essay schreef ik voor het 'New Financial Magazine' #03/2020
“Laten we dit gesprek eindigen”, zegt een goede vriendin van mij.
“We komen er toch niet uit. We staan beiden zo anders tegenover de corona-maatregelen en de naleving ervan, ik wil niet dat het onze vriendschap in de weg staat.”
“Dat hoeft toch ook niet?” zeg ik, maar voel dat ze er helemaal klaar mee is. Verbijsterd zit ik op de bank.
Ik schreef een essay voor het 'New Financial Magazine'.
Ik geef je even geen hand”, zeg ik, een week voor de intelligente lockdown.
“Vanwege het coronavirus?”, vraagt de ontvanger vol ongeloof.
“Ja”, zeg ik vastberaden. Ik hoor het mezelf nog zeggen. Ik, die graag dichtbij mensen is en zo graag knuffelt.
Het coronavirus zet mijn wereld even helemaal op de kop. Hoe wil ik mij verhouden tot het virus dat inmiddels sluimerend is, de anderhalf meter samenleving, het nieuwe ‘normaal’?
We zeggen zo gemakkelijk dat we vrij- en ruimdenkend zijn en dat we in vrijheid onze mening mogen uiten. Maar in hoeverre doen wij dat eigenlijk? Aanleiding voor deze blog is mijn ontmoeting met Marijn Poels, een onafhankelijk documentairemaker die met een ruime blik naar het klimaatvraagstuk kijkt en daarover een documentaire maakte; ‘The Uncertainty Has Settled’. Deze film wordt door een grote groep enthousiast ontvangen en tegelijkertijd is er veel ophef over deze film. Waarom? Omdat Marijn verder kijkt dan de gevestigde mening over het klimaatvraagstuk?
Twijfel: Zij hoort erbij, maar misschien niet bij mij. Ik kan snel beslissen. Ik doe iets wel of niet. Duidelijkheid vind ik fijn. Iets ‘proberen’ niet. Proberen als ‘ik doe mijn best en ik zie wel of het dan lukt’ kan ik niet waarderen. Je doet iets volledig of je doet iets niet, zeg ik regelmatig tegen mijn kinderen. Proberen is misschien wel twijfelachtig. En blijkbaar duld ik geen twijfelachtigheid omdat je er dan niet volledig voor gaat of voor staat.
Ik sta in mijn keuken, met een schaar in mijn hand. Om mijn rechterpols draag ik een wensbandje. Die kreeg ik een paar maanden geleden van iemand, ter afsluiting van een dialoog. Wat ik wil is innerlijke vrede, ik wil meer voor mezelf zorgen en ik wil ruimte. Dat alles lijkt me heerlijk! Want, wat ben ik de onrust in mij zat...
We zitten aan de eettafel; mijn twee kinderen en ik. Mijn hart klopt als een razende in mijn keel. Ik heb me voorgenomen dat nu het moment is dat ik hen vertel dat ik van hun papa ga scheiden. Maar wanneer begin je en hoe? De eerste woorden komen maar niet, omdat er geen weg terug is... Een lezing voor 'De Gebroken Avond' van het FilosofieCafé Doetinchem.
”U zult denk ik max 10% zicht terugkrijgen na herstel van uw oog”, hoor ik de oogarts zeggen… Die zin zet zich in repeat vast in mijn hoofd. Ik hoor het, maar wil hem niet ontvangen. Want… hij kan niet voor mij zijn. Dit kan toch niet waar zijn? Ik speel mee in de verkeerde film!
Tijdens mijn vakantie in Griekenland zie ik een fliebeltje in mijn zichtveld. Heel klein… Niets bijzonders lijkt het. „Heb ik ook wel eens” zegt mijn vriend. Op een hemelbedje aan het strand kijk ik naar de zwarte puntjes, die meebewegen als ik ernaar kijk. ’s Avonds schrik ik als blijkt dat bij het donker worden het licht in dat ene oog bijna uit is…
Ik gebruik cookies om ervoor te zorgen dat mijn site zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van deze site, ga ik er vanuit dat je ermee instemt.