Wanneer je de regenboog wilt zien, moet je ook de regen accepteren

Een preek voorgedragen in het witte kerkje in Gasselte op 22 februari 2015

Op uitnodiging van Jan Vaessen, geschreven door Maria Mazarakis

"Als er nu weer een zondvloed zou komen, dan zou dat toch terecht zijn, als je ziet hoe groot de puinhoop is die wij ervan maken?”, zei mijn goede vriend Aart een paar weken geleden „Ik zou daar dan vrede mee hebben”. Ik had de teksten van de bijbellezing van deze ochtend natuurlijk toen nog niet gelezen. Want misschien had ik hem dan wel gezegd, dat dat een te gemakkelijke oplossing is.

God heeft, volgens de geschriften, met de zondvloed de aarde willen herschapen. Alle verdorvenheid en gewelddadigheid op aarde wegspoelend met het water. De zondvloed als een Reset van alles wat leeft en samenleeft. Om geheel opnieuw te kunnen beginnen. Is dat eigenlijk een fijne gedachte of een heel verdrietige? Dat het zover heeft moeten komen bedoel ik. Bijzonder vind ik het daarom dat God direct nadat de zondvloed heeft plaatsgevonden, de belofte uitspreekt dat er nooit weer een zondvloed komt die de aarde zal vernietigen. Dat vind ik toch ook wel weer een fijne gedachte… En om die belofte te ondertekenen plaatst hij een regenboog in de wolken, zodat het ons steeds herinnert aan dit verbond. Waarvoor maakte hij dit verbond? Waarvoor staat die regenboog? Gaf hij ons daarmee expliciet de verantwoordelijkheid, om zelf zorg te dragen voor de aarde? Om goed voor elkaar te zorgen, lief te hebben, verdraagzaam te zijn? Opdat wij met elkaar genieten van de schoonheid ervan, de verscheidenheid van mensen, dieren, culturen? De veelkleurigheid van de regenboog is daar dan toch een mooie afspiegeling van. Ik vind het wel een mooie reminder! In hoeverre staan wij nog stil bij die belofte en de betekenis van de regenboog.

Soms lijkt het zo fijn om geheel opnieuw te kunnen beginnen, met een schone lei. Maar denken dat je met een schone lei kunt beginnen is ook onnatuurlijk. Want met elke nieuwe ervaring neem je je oudere ervaringen mee. Neem je ook jezelf mee. Zo leer je het leven en jezelf steeds beter kennen en begrijp je er steeds een beetje meer van. Ik voel me vaak uitgedaagd door het leven om te ontdekken wat ik hier te doen heb. En dat vind ik niet gemakkelijk. Ik moet denken aan het laatste interview dat ik hoorde van Rene Gudde, denker des Vaderlands. Hij keek terug op zijn leven en zei: "Het leven is af en toe gewoon zwaar: je moet iedere ochtend uit je nest komen, je moet van jongs af aan op school iets flikken, iets uitvogelen met vriendjes en vriendinnetjes, een baan zien te veroveren, een gezin stichten. Dat is een ongelooflijk hoop gedoe. Dan is het niet eens zo’n gekke tip, terwijl je bezig bent om van het leven iets te maken, niet te vergeten dat het leven ook bewerkelijk is; een gedoe-tje.

Jezus werd als de geliefde Zoon, direct door de Geest de woestijn in gestuurd. Op de proef gesteld, temidden van de wilde dieren en de engelen die voor hem zorgden. Ook hij werd uitgedaagd. Misschien ook wel om erachter te komen wat hij nu precies te brengen had. Veertig dagen, veertig jaren; een mensenleven kun je nodig hebben om dat uit te vogelen. Soms zie je alleen de wilde dieren en lijkt het uitzichtloos. Kunnen weerstand en tegenwerking ervoor zorgen dat je geheel de weg kwijt bent, verdwaald. Waar zijn die engelen dan? Je ziet ze vaak niet als je ze het hardst nodig hebt. 

Engelen zijn er altijd, maar hoe lastig is het om die te zien als je enkel tegenwerking krijgt of als je respectloos behandeld wordt. Als je enkel de onmogelijkheden in het leven tegenkomt of als je alle mogelijkheden aan je voorbij laat gaan uit angst voor het onbekende. Dan worstel je jezelf door het leven, is het lastig om te blijven vertrouwen en te geloven.

Even terug naar mijn vriend Aart. Wij maakten ons grote zorgen over de Verdraagzaamheid in onze samenleving: een begrip dat in deze tijd zo veelbesproken is. Het gaat over tolerantie, over duldzaam zijn, over rekkelijkheid. Wanneer kun je iets nog dragen, ben je duldzaam en wanneer is de rek eruit. Wanneer is iets niet meer te verdragen… Ik denk aan de aanslag in Parijs, aan de aanslagplegers.  Keer op keer is hun God, hun Allah, hun alles, met zo weinig respect in de cartoons neergezet. Wie is er dan verdraagzaam tegenover wie? Hoe kun je zonder kleerscheuren, zonder geweld iets verdragen dat zo’n pijn doet? Hoe kun je vragen om respect van iemand die jou niet begrijpt, niet hoort, niet ziet, niet voelt? Wat is dan het antwoord op zo’n moeilijke vraag!
Vrijheid lijkt onbeperkt, maar het voelt pas vrij als je je ook gebonden weet, als er grenzen zijn die je kunt en mag verkennen. Zo geldt dat wat mij betreft ook voor de vrijheid van meningsuiting. Die beweegt zich binnen grenzen en doet een beroep op jouw verdraagzaamheid naar de ander: wat heb jij zelf te dragen en hoeveel kun jij verdragen in verbinding met de ander, de maatschappij of met een bevolkingsgroep. Duldzaam zijn gaat wat mij betreft over en weer. Vrijheid kent grenzen, verdraagzaamheid ook.

De zondvloed zal onze verantwoordelijkheid voor de aarde en het leven dit keer niet uit onze handen nemen. Dat is het verbond dat God met ons sloot. We mogen het écht zelf doen. Diep in die woestijn zijn we, met grootse uitdagingen om grootse levenslessen te leren.
‚Kom tot inkeer en hecht geloof aan dit goede nieuws’, verkondigde Jezus toen hij aankwam in Galilea. Daarin zit voor mij de troost uit de bijbelteksten van vanochtend. In de inkeer, de uitnodiging om de weg naar binnen te bewandelen, je Zelf te ontmoeten en in de ogen te kijken. Te gaan staan voor wat je echt te doen hebt. In verbinding met jouw zelf en met de ander. In verdraagzaamheid ook, over en weer. En het geloof en het vertrouwen dat dat écht mogelijk is.

***

Herken je je in wat ik schrijf, raakt het jouw eigen levensverhaal? Ik help je graag om de rode draad in jouw leven te vinden, om los te komen van vaste patronen en je eigen plek in te nemen. Door je levensverhaal te her-schrijven heb je de regie over je eigen leven, kun je van spoor wisselen en een nieuwe horizon neerzetten. In een kort (gratis) kennismakingsgesprek zie ik je graag en kijken we samen wat ik voor je kan betekenen.
Je kunt me bellen: 06 537 769 54 of mailen: info@mariamazarakis.nl