Wat bezielt mij?

Wat bezielt mij toch, om vanuit het uiterste puntje van zuid Portugal in mijn eentje naar Nederland te rijden? En dat ook nog in mijn pas gekochte retro- camper. Met deze vraag word ik wakker. Het is 5 uur in de ochtend. Ik ben inmiddels een week onderweg. Ik voel de spanning in mijn lijf.

Vandaag trek ik de Pyreneeën over met mijn camper, waarvan de dynamo niet werkt. Ik zie er als een berg tegenop. Letterlijk en figuurlijk. Spannende scenario’s schieten door mijn hoofd. Wat nu als mijn camper er opeens mee ophoudt midden in een tunnel ofzo. Wat dan? Het zijn reële angsten. Dat kán gebeuren met een dynamo die het niet doet. Toch ga ik en vaar ik op het  vertrouwen dat ik heb, op de zon en op mijn engelen die ik elke dag vraag mij te ondersteunen op mijn reis. Over die engelen…  Ik hoorde van een vriendin dat die engelen zich doodvervelen, dus ik dacht ik zet ze gewoon aan het werk. En ze doen écht goed werk! Over de zon vertel ik later.

Eigenlijk rijd ik nooit voorbij Spanje omdat ik dat veel te ver vind… een veel te lange rit. Daarbij wil ik wel in de bergen rijden, maar zit dan zelf niet graag aan het stuur. Ergens ben ik een beetje bang voor die grote hoogten en de ravijnen ernaast. Nu doe ik het allemaal én alleen. Hoe dan? Wat heeft mij toch bezield om dit te doen? 

Ik heb al jaren in mijn hoofd dat ik een camper wil: om mee te reizen, maar ook om in te schrijven en de mensen die ik coach te ontvangen. Het lijkt me heerlijk om altijd mijn eigen huisje bij me te hebben, ook in Nederland. Ik kan me zo voorstellen dat ik 'm in de natuur zet en erin schrijf aan mijn boek, aan blogs… Nu huur ik een werkruimte, maar eigenlijk heb ik veel liever een mobiele plek die multifunctioneel is. Hoe tof is het om de mensen die hun levensverhaal willen ontrafelen en schrijven uit te nodigen in mijn camper, op een plek  die voor hun van betekenis is. Een verwonderplek, die inspireert, die uitnodigt om je verhaal te doen en die je tevens in beweging zet.

Eerder ontmoette ik iemand op een kampeerterrein waar ik kampeerde in mijn tent en zij in haar camper. Ik bekeek haar camper en vertelde haar van mijn plannen. Zij werd zo enthousiast, dat zij haar camper ter plekke in de verkoop deed. Het was een geweldige camper dus twee weken later beklonken wij mijn aankoop. Zij wilde er nog één keer mee op vakantie, daarna zou ik hem van haar overnemen en ook dan pas betalen. Daar heb ik van geleerd dat als je iets koopt je ook direct moet (aan-)betalen om iemand aan zijn of haar afspraken te houden. Ik heb die camper losgelaten, maar mijn verlangen ernaar natuurlijk niet. Die is eigenlijk alleen maar sterker geworden. Zeker de afgelopen twee jaar. De ingezette corona-maatregelen hebben mijn verlangen naar vrijheid, het zelf kunnen beslissen en bepalen waar ik ga en sta en wat ik doe, versterkt. Een rijdend huisje waarmee ik zowel door Nederland als door Europa vrij kan reizen. Waar ik in de natuur iedereen kan ontvangen. Waarin ik vrij ben en mobiel.

Vorige zomer vertelde ik mijn verlangen aan een vriend. Hij kocht een maand later een caravan. Echt een beauty, waar hij prachtige dingen mee wilde doen, ook qua werk. Fantastisch! Hoe heb je dat zo snel geflikt vroeg ik hem. “Gewoon gekocht!”, zei hij. En precies dát was ik even vergeten. Dat ik gewoon een camper kan kopen. Ik had er ondertussen van allerlei beren tussen gezet, waardoor het er steeds maar niet van kwam. Ongedefinieerde beren. 

De weg was dus weer vrij voor mijn plannen met de camper. Ik zocht op Marktplaats en vond na een tijdje een hele mooie mintgroene camper. Ik mailde de advertentie door naar mijn vriend, die zei: “Heb je gezien dat de camper in Portugal staat?” Dat had ik niet gezien. Nu wil het toeval dat een vriendin van mij (Sil) in Portugal woont, waar ik ook heel graag eens op bezoek wilde gaan. Dus ik dacht, misschien woont zij dichtbij de plek waar de camper staat. 

Die gedachte omzetten in een daadwerkelijke vraag, was mijn eerste stap. Daarmee zette ik dit avontuur in beweging. En jawel! De camper stond bij haar om de hoek, in het uiterste puntje van Portugal, Sagres. “Wil jij dan even gaan kijken?” was een logische tweede stap. En zo ging het. Op de terugweg belde Sil: “Een fantastische camper joh, echt iets voor jou, want…”. En er volgde een hele rits dingen waarom deze camper mijn naam droeg. Bij wijze van… En daarmee rolt het balletje. Ik spreek de verkoper online, vraag hem of hij de camper voor mij wil reserveren, boek een vlucht naar Portugal om de camper te bekijken en om Sil te zien. Ondertussen heb ik veel contact met de eigenaar, wisselen we vele wetenswaardigheden uit over de camper en voelt de camper steeds meer een beetje van mij. Voorafgaand aan mijn reis werd ik verliefd op de camper en fantaseerde over de vele mogelijkheden.

Een maand later, half januari vertrek ik naar Portugal en koop de camper. Dit is de korte versie van mijn aankoop, maar komt aardig in de buurt van hoe het werkelijk gegaan is. Ik was superblij! Hoe fantastisch! Om een prachtige camper te kopen in een zonnig Portugal, van een Nederlandse jonge man. Een Arnhemmer zelfs zo bleek. 

Nu waren er in mijn omgeving mensen die me vroegen: Heb je wel dit en dat gedaan voordat je de camper kocht? Heb je er wel goed over nagedacht? Ben je wel bij een garage geweest? En zo meer… Ja dat heb ik allemaal gedaan. En, vertelde ik hen, ik weet dat de koop van een oude auto uit 1984 inhoudt dat ie oud is en dat je geen zekerheid hebt over de staat van de auto, of dat er onderweg of na de koop dingen stuk gaan... Dat hangt samen met een oude auto. Omgaan met die onzekerheid is, denk ik nu, niet voor iedereen. Ik kan daar aardig mee dealen heb ik gemerkt. Misschien vooral omdat ik de situatie neem zoals die is en misschien ook omdat ik een leek ben wat betreft auto's. Dat heeft ook zo zijn voordelen! De vragen die mensen in mijn buurt bleven stellen en die te maken hadden met de staat van de bus, de lange weg naar huis, de dorst van mijn oude camper en de prijs die ik daarvoor betaal voor de benzine, hebben me wel beziggehouden. Er werden beren op mijn weg gezet die niet van mij zijn. Ze brachten me in verwarring, totdat ik me realiseerde dat die vragen en beren van mensen waren die dit avontuur absoluut zelf niet zouden aangaan, omdat het niet bij hun past.

Mijn eerste tocht met de camper was samen met Sil en op weg naar de IKEA dichtbij Faro. Ik wilde er huisraad kopen en alles wat ik nodig zou hebben voor onderweg. Het rijden in mijn camper was wennen; starten met een choke, met een versnellingsbak die vraagt om enig gevoel, een handrem die ik uit moet trekken en het rijden zonder stuurbekrachtiging was ook wel even wennen. De vele rotondes onderweg waren knap lastig. Het was een reis van anderhalf uur waarbij ik aan het eind best lekker reed.
Op de terugweg, we waren nog maar net onderweg, ging een rood lampje branden. Een teken dat de dynamo niet werkt en de accu zich niet oplaad. Zo kreeg ik mijn eerste vuurdoop. Ik belde de ANWB. Terwijl we wachtten in het donker, langs de kant van een stille weg, maakte ik een kop thee. Je kunt het je maar beter genoeglijk maken. De ANWB kon eigenlijk niets anders doen dan mijn camper op de trailer zetten, of ik kon doorrijden tot ie het niet meer deed. Ik koos voor het laatste en reed geheel terug naar het huis van Sil, wat nog dik een uur rijden was. 

Voordat de lange reis aanving heb ik de camper naar een garage gebracht om te kijken of het veilig genoeg was om ermee te reizen. De accu was lui zeiden ze, de dynamo werkte prima. Dat bleek niet zo te zijn, want op een paar momenten aan het begin van mijn reis, wanneer ik weg wilde, liet ie me staan. Ik loste het op door een stroomstoot van de plaatselijk ANWB, een nieuwe grotere accu, de aankoop van een elektrische accu-lader... Tot ik onderweg, bij een garage in Lissabon, een monteur ontmoette. Hij was eveneens een liefhebber van oude campers. Hij had zelf ook een. Toen het lastig bleek om een nieuwe dynamo te vinden en omdat het anderhalf week zou kosten om de huidige dynamo te laten reviseren, stelde hij een alternatieve oplossing voor: hij verbond de accu van de motor met de accu van mijn zonnepaneel. De accu van de motor werd daarmee geladen door mijn zonnepaneel. Zo reed ik eigenlijk op de zon. Hoe fantastisch! Dat idee alleen al! Zo gaaf om die man met glinsteroogjes de kabels te zien aanleggen! Hij was mijn engel. Echt waar. Elke dag van mijn reis heb ik hem bedankt.

Die ochtend werd ik dus wakker met spanning in mijn lijf. Het zou die dag gaan regenen waardoor mijn zonnepaneel niet of minder werkt. Ook zou ik mijn lampen aan moeten doen en de ruitenwissers. Dat vraagt extra energie van mijn accu. Een spannend ritje zou het dus worden. Omdat ik wist dat de kans op zon niet groot zou zijn had ik, die avond ervoor, de accu elektrisch opgeladen, maar heb nog niet eerder uitgeprobeerd hoe ver ik daarmee kom. Ook de komende dagen was minder zon voorspeld. Ik vroeg me af: Doet mijn zonnepaneel het ook wanneer de zon niet schijnt? En wat doet dat met mijn accu?

Wat bezielt mij? Die vraag doet mij beseffen dat ik bijna altijd kies voor het avontuur en voor hoe de dingen als vanzelf op mijn pad komen. Ik bezie alles in het moment en kijk van daaruit verder. Spijt heb ik eigenlijk nooit. Het spannende in het avontuur vind ik leuk. De niet werkende dynamo maakte het wel extra spannend. Die heb ik na thuiskomst wel vervangen hoor! En... gelukkig had ik de rest van de reis zon. Dat hadden mijn engeltjes weer goed geregeld!

Terugkijkend heeft deze reis me heel veel vertrouwen gegeven: alles komt uiteindelijk goed, ook als het spannend is. Ik kan veel meer dan ikzelf dacht te kunnen. Als het gaat om auto’s en alles wat onder de motorkap plaatsvindt liet ik graag aan anderen over. Nu reisde ik alleen en deed het zelf. Ook heb ik gemerkt dat je sneller 'ingewikkeld’ gaat doen als je samen met iemand reist; door te zeggen dat je iets niet kunt, iets moeilijk vindt of spannend. Als je alleen bent doe je het gewoon. Mindfuck heeft veel minder kans en tijd om zich te manifesteren. 

Vrijheid voelen, het zelf kunnen beslissen en bepalen waar ik ga en sta is heerlijk. Daar is mijn camper absoluut een uitingsvorm van. En om mijn verantwoordelijkheid voor de camper écht te nemen, moest ik de camper in Portugal kopen en ook in mijn eentje naar huis rijden.

“Wat stoer!” zeggen mensen nu. Stoer ben ik geloof ik niet, want tjonge jonge, ik ben mezelf ook wel tegengekomen hoor. Ben je dan stoer? Misschien wel. Juist omdat ik de moed had om mijn eigen angsten aan te kijken en ermee te dealen. Want dat heb ik wel gedaan.

Waarom durf jij dit wel en ik niet, was een vraag die ik kreeg voorafgaand aan mijn reis en de aankoop van de camper. Ik denk dat het te maken heeft met het voorgaande. Durf je je angsten te ontvangen of dat waar je bang voor bent, tegen te komen. Durf je vanuit niet-weten te leven? Of te reizen in dit geval. Je kunt een beweging die je zelf inzet heel gemakkelijk stopzetten door zelf vele beren op de weg te zetten. Hierdoor maak je het aannemelijker dat iets niet kan, in plaats van wel. Anderen dan jijzelf zijn daar ook heel goed in en schromen niet om jou op te zadelen met hun eigen beren. Dat inzien maakt je leven veel gemakkelijker. 

Ik durf gemakkelijk stappen te zetten. Ik houd van de beweging. Misschien zelfs wel van het onverwachte dat vanuit die beweging weer kan ontstaan. ’Ja’ zeggen tegen het leven vind ik fijn. Ik ervaar steeds opnieuw dat het leven je geeft wat je aankunt: Niet meer, maar ook zeker niet minder. Met dat vertrouwen kan ik meebewegen op wat er op mijn pad komt. Alles komt uiteindelijk goed. Over de timing en de manier waarop, heb ik niet altijd zeggenschap. Maar dat alles goed komt en ik daarop kan vertrouwen dat heb ik tijdens deze reis écht ervaren.