Maria Mazarakis, 15 augustus 2022
“Mam, twintig kilometer per dag, dat loop je gemakkelijk!” Ik hoor het ze nog zeggen, mijn kinderen. Ik heb nu 18 kilometer gelopen; bergje op, bergje af met een bagage van 6 kilo en ik kan écht niet meer. Ik sta voor de voet van de Duivelsberg die ik nog even over moet met aan het eind een steile trap omhoog. Hoe ga ik dat dan doen? Het lijkt me onmogelijk. En dit is nog maar de eerste dag, van de 7 dagen die nog komen…
Hoe kan ik in vrede zijn met mijzelf en met wat er zich nu afspeelt in de wereld? Het is een vraag die ik interessant vind om te onderzoeken tijdens deze pelgrimstocht. Ik hoop antwoorden te vinden en wijsheden wellicht. Deze tocht heet toch niet voor niets de Walk of Wisdom?
Ik loop deze route alleen en in een keer. Als onervaren lange afstandsloper vraag ik me af, is dat wijs? Het antwoord aan het einde van de eerste dag is een andere als die aan het einde van mijn tocht. Aan de voet van die Duivelsberg, weet ik het zeker. Dit is echt niet wijs. Ik had de route in kleinere stukjes moeten opdelen en er veel langer voor uit moeten trekken. Ik zie niet voor me, hoe ik deze pelgrimstocht kan uitlopen. Bij elke stap doen mijn bovenbenen zeer en zeggen mij heupen, ik kan niet meer. Au, au au au… Ik herinner me een gesprek met iemand die ik begeleid heb bij het ontrafelen en herschrijven van zijn levensverhaal. Hij wilde meer vanuit zijn authenticiteit leven en vastgezette patronen doorbreken. Nadat hij de tweede versie van zijn verhaal had geschreven belde hij in paniek op en zei: Ik zit nu geheel in mijn trauma Maria en ik kom daar écht niet uit. Mijn reactie was: Daar kun je in blijven hangen, maar dat hoeft echt niet: Schrijf een nieuwe versie en belicht de leerlessen die jij mee wilt nemen. Bekijk het eens vanuit je volwassenheid in plaats vanuit je jongere ik. Terwijl ik hang aan de leuning van de steile trap omhoog, heb ik opeens schik en krijg de slappe lach. Hoe vergelijkbaar is die situatie van hem met waar ik nu zelf sta. Ik neem mijn jongere ‘ik’ bij de hand en maak mijn hoofd leeg. Ik richt mijn aandacht op mijn voeten en de stappen die ik zet. That’s it. Meer is er niet nodig om boven te komen. Dat weet ik, uit ervaring. Wijsheid verkrijg je in de loop der jaren. Die wijsheid kun je gewoon aanzetten. Dat doe ik.
Zo brak als ik was die avond, zo fit ben ik de volgende ochtend. Hoe is dat toch mogelijk? Mijn lichaam herstelt zich blijkbaar wonderbaarlijk snel. Ik loop weer. Een beetje stram nog, maar ik vervolg mijn wandeling en geniet. Wat is Gelderland mooi!
Onderweg ontmoet ik Lars, die ook de gehele route loopt. We wandelen een eindje met elkaar op en krijgen een mooi gesprek over hoe sommige gebeurtenissen in je leven, je hele wereld op de kop kunnen zetten. En dat eenzelfde gebeurtenis een geheel andere uitwerking kan hebben op mensen, afhankelijk van je voorgeschiedenis. We delen onze levensverhalen. Onderwijl lopen we in het Duitse Reichswald, een groot compact bos. Lars ziet de routeaanduiding iets sneller dan ik, dus ik geef hem de lead. Na een tijdje gaan we ieder ons weegs en eet ik, lekker in het open veld en in het zonnetje mijn broodje. Ik sta op en kijk op de routekaart waar ik ben. Ik vind het niet. Nog maar eens kijken… Zweetdruppels stromen over mijn rug. Mijn adem stokt. Mijn hemel, ik ben verdwaald! Wat nu? Even rustig nadenken… Waar ben ik eigenlijk bang voor? Bijzonder om te merken hoe ik bevangen word door een kinderlijke angst, die ik meekreeg en overnam van mijn moeder. ’S nachts alleen thuis zijn was al eng. Die angst heb ik bij me gedragen totdat ik kinderen kreeg en er genoeg van had. De herinnering aan dat besluit van toen, geeft me rust. Ik stap uit mijn angst en weet eigenlijk heel goed wat ik moet doen. Ik vervolg mijn weg en zie dat Lars me tegemoet loopt. Ook hij is de weg kwijt. We volgen de aanwijzingen op google-maps. “Weet google wel waar we zijn?” vraagt Lars. “Ik loop liever op een brede verharde weg, dan weet ik het zeker”. Hij denkt aan de voorgeschreven route die we nu niet meer volgen. Ik geniet vooral van de mooie kruip-en-sluip-door bosweggetjes waarop we lopen. Hoe verschillend en leuk om het daar samen over te hebben en ook over hoe het komt dat we verdwaald zijn. Hij voelt zich daarvoor verantwoordelijk, want hij had de lead genomen. Klopt, zeg ik, maar die heb ik jou ook gegeven. Ik beweeg wel vaker mee met iemand, waardoor ik mijn eigen weg uit het oog verlies. Dat ga ik vanaf nu niet meer doen.
Die avond slaap ik in ’t Keetje op Camping de Zoete Aagt. De camping is zo fantastisch dat mijn zus graag langskomt. Ik vertel haar over de pijn in mijn bovenbenen en heupen. “Heb je niet een te zware rugzak”, vraagt ze. Ik kijk en vind dat er echt niets uit kan. Nou goed dan, een jurkje misschien. Die geef ik haar mee.
Die avond mijmer ik in bed over zware rugzakken. Over mensen die gebukt door het leven gaan door hun rugzak enkel te vullen en tussendoor niet te legen. Ik denk aan mijn moeder en aan mijn vader die het te lastig vinden om hun kwetsuren op te ruimen. Ik vraag me af of je aan de kilo’s die pelgrims onderweg op hun rug dragen, kunt zien of ze op hun levenspad hun rugzak hebben geleegd. Wat zegt de inhoud van de mijne dan? Is 6 of 7 kilo voor een week dan veel?
De volgende dag loop ik over de Mookerheide. De heide staat vol in bloei, de zon schijnt fel. Het is een hete dag. Vanaf het midden van de hei kijk ik verlekkerd naar de schaduwrijke bossen waar ik naartoe loop. Vandaag moet ik extra goed voor mezelf zorgen, zeg ik half hardop: misschien wat langer rust nemen in de schaduw, veel drinken, mijn lunch niet vergeten op te eten. En misschien moet ik dit keer vooraf mijn einddoel voor vandaag vaststellen. Genoeg is meer dan genoeg… Vandaag is dat 15 kilometer. Het geeft me rust én gek genoeg ook energie, omdat het haalbaar voelt. De vorige dagen liep ik te lang, waardoor de druk hoog was om vooral verder te lopen en weinig pauzes te nemen. Ik vraag of mijn host me komt halen bij Boscafe ‘De Zweef’ en lach om de naam en mijn vindingrijkheid. Hierdoor ben ik helemaal oké met de hitte en de zon. Kijk mij dan lekker bruin worden!
Als ik deze route opnieuw zou kunnen organiseren, zou ik dan beter uit zijn met kortere routes? Wat is de waarde van mijn gezwoeg van de afgelopen 2 dagen? Mijn lijf dat graag wil afhaken. Mijn hoofd dat zegt: dit is veel te zwaar voor jou! Als ik mijn hoofd ‘uit’ zet, enkel mijn voeten beweeg en mijn armen naast mijn lichaam slinger loop ik veel lichter. Dan schijnt de zon nog steeds en voel ik ook de pijn, maar voelt het lopen minder inspannend. Wanneer je een ‘zwaar leven’ ontdoet van het label ‘zwaar’, blijft enkel het leven over, waar je opnieuw en met een frisse blik naar kunt kijken, zeg ik tegen de mensen die ik coach. Dat geldt voor mij nu ook, hier, tijdens het lopen. Ik loop en zie de schoonheid om mij heen: de paarse heide, de mooie vorm van omgevallen bomen, de veelheid aan bloemen, de zweefvliegtuigen boven mij. Heerlijk stil is het, zonder dat gemekker in mijn hoofd.
Machteld, mijn host van die avond, haalt me op. Als ik aankom bij hun boerderij en de cottage inloop waar ik slaap, krijg ik tranen in mijn ogen. De plek lijkt op die van mijn overleden tante in Griekenland, waar ik heel graag kwam: Een verzameling van mooi vintage meubilair, boeiende kunstwerken met aandacht geplaatst en verzorgd. De geur van gebrand hout, een tuin vol bloemen, kunst, een schommelstoel. Wat ben ik toch een bofkont, dat dit zo op mijn pad komt en ik daarvan mag genieten! Op de keukentafel liggen een aantal boeken die zij en haar man geschreven hebben toen ze stopten met werken. Verhalen die nog verteld moesten worden. Een van die boeken gaat over hun gasten; de mensen die de Walk of Wisdom lopen. “Met mensen die de route alleen lopen heb ik soms hele diepgaande gesprekken”, zegt Machteld. “Over het leven, dat soms zo zwaar aanvoelt. Gesprekken over verlies, verdriet, onmacht en hoe het leven je in de greep kan hebben.” Welk verhaal uit jouw boek moet ik zeker even lezen?, vraag ik. “Die van de Rugzak”, zegt Machteld. Het gaat over een vrouw die hier aankwam met een rugzak van18 kilo.
Onderweg ben ik een paar mensen tegengekomen en steevast hebben we het over onze rugzak, over wat erin zit. Als ik mijn rugzak thuis vul, is het een uitdaging om er zo weinig mogelijk in te doen. Eerst leg ik alles klaar wat ik het liefst allemaal mee wil. Dat is altijd teveel. Daarna volgt een schifting. Wat heb ik écht nodig. En dat wat ik nodig heb, kan ik dat dan nog minderen. Twee t-shirts in plaats van vier en dan een keer wassen misschien? Zijn deze slippers nu net zo zwaar als die? Maar die zwaardere zitten wel veel lekkerder… Neem ik nu een waterfles mee van een liter of twee halve liters? Of is dat te weinig? Wat een keuzes!
Diezelfde keuzes vraagt het leven van ons. Hoe langer ik leef, hoe meer ervaringen ik verzamel en hoe lastiger het is om mijn eigen pad te zien. Dan moet ik terug naar de kern, naar waar het leven voor mij over gaat. Terug naar mijn eigen welbevinden. Ik mijmer wat af. De Walk of Wisdom is eigenlijk een prachtige route om stappen te zetten naar emotionele volwassenheid, zo vervolg ik. Ik ben in gesprek met mezelf. De wandeling raakt immers aan prachtige leerlessen en levensthema’s. Oude patronen die als vanzelf in werking treden als ik gedoetjes onderweg tegenkom. Patronen waar ik tijdens de wandeling opnieuw naar kan kijken. Angsten van het kind in mij, die ik omzet naar een volwassen reactie. Emotioneel volwassen worden gaat deels vanzelf, maar is ook werkelijk een keuze: De keuze om je kwetsbare kind te willen zien. Wanneer ik haar negeer gaat het heden en het verleden door elkaar heen lopen. Dan wordt het leven heel ingewikkeld en voelt het zwaar. Ik heb in mijn leven veel last van mijn gekwetste kind gehad en heb haar vaak van me weggeduwd. Dat is niet lief. Want als ik haar niet zie, zie ik ook een deel van mezelf niet, het deel dat toen ook niet gezien werd. Ik geef haar nu vaker een hand, zoals ik dat ook met mijn kinderen deed: Kom maar lieverd, we steken even samen over. Ik houd zelf de lead. Dat proces vraagt af en toe om stilte in mijn hoofd. Stilte en het leven aankijken, met alles erop en eraan. Die stilte opzoeken vraagt moed en doorzettingsvermogen. Een rugzak legen gaat een stap verder dan er enkel in kijken. Ik denk aan die stevige heuvels aan het begin van mijn tocht en mijn totale uitputting. Soms heb ik die uitdagingen nodig om te komen waar ik wil zijn.
Op de trap omhoog naar de Stevenskerk kijk ik duivel Moenen in de ogen: Ik heb je gezien onderweg, zeg ik. Dankjewel daarvoor. Ik weet weer wat ik te doen heb om in vrede te leven.
Wil je dit soort blogs regelmatig in je mail?
Meld je dan hier aan voor mijn updates.
Bonus: gratis e-book met levensverhalen.
Dit kan ik voor je doen:
Ik gebruik cookies om ervoor te zorgen dat mijn site zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van deze site, ga ik er vanuit dat je ermee instemt.