Wiebelig bewust

”U zult denk ik max 10% zicht terugkrijgen na herstel van uw oog”, hoor ik de oogarts zeggen… Die zin zet zich in repeat vast in mijn hoofd. Ik hoor het, maar wil hem niet ontvangen. Want… hij kan niet voor mij zijn. Dit kan toch niet waar zijn? ”Ik speel mee in de verkeerde film, haal me hieruit!”, wil ik schreeuwen. Maar in plaats daarvan maakt de boodschap me stil, heb ik geen woorden. Wel tranen. ”Dit was geloof ik een slecht nieuwsgesprek” hoor ik mijn vriend zeggen toen we weer buiten stonden. Ik knik. Ja, het was een hele korte, eindigend met ”ik wens u veel sterkte mevrouw!” 

Het is alweer anderhalf week geleden dat ik deze boodschap kreeg. Die dag heb ik veel gehuild. Paniek! Wat nu? Hoe nu verder? Ik moet zorgen dat ik het virus uit mijn oog krijg, want het tast mijn netvlies aan dat niet weer hersteld. Ik moet iets doen! Want als de reguliere medische wetenschap mijn zicht niet terugbrengt, wat kan de alternatieve medische wereld dan voor me doen? Waar begin ik? Ik bel diezelfde middag met talloze mensen en laat me informeren; over een paragnost, het gebruik van Chinese kruiden, acupunctuur, het gebruik van hennep-olie… Tenslotte vraag ik een vriendin of ze mij aan het einde van die middag wil masseren. Ik wil uit mijn hoofd en weer terug de stilte in.
Die avond kwam de boodschap over de 10% zicht echt binnen. Ik kon me zelfs voorstellen dat het zo maar eens waar zou kunnen zijn. In een reactie op mijn vorige blog schreef iemand mij dat hij soortgelijks meegemaakt had en dat het zicht langzaam weer helder werd. Ik bel hem en wil alles precies weten: wat was zijn kwaal, hoe hebben zijn hersenen en wellicht zijn lichaam dat mindere zicht van dat ene oog verwerkt en weer opgepakt, hoe lang duurt zoiets… Dan weet ik alvast maar waar ik aan toe ben.

Het went, merk ik. Het idee dat het weinige zicht dat ik nu heb met één oog mogelijk blijvend is. Heb ook geen andere keuze dan me er aan overgeven…  Ik rouw ook, om het oog dat niet doet wat ik graag wil. Nooit heb ik stilgestaan bij de waarde van het zien met twee ogen. Daarover voel ik me niet schuldig, maar ik voel het nu des te meer. Ik kan nu zelfs dankbaarheid voelen voor dat ik hoor met twee oren, dat ik twee handen heb, benen… en dat verder alles het goed doet. Ik heb er meer aandacht voor. Alles vraagt trouwens om veel aandacht; het lopen, de straat met alle hobbels, de afstapjes, de traptredes, mijn sleutel in het slot…

Mijn dagen vullen zich met leegte, met leeg zijn. Met heel veel willen doen en toch tot niets komen. Afspraken maken en deze weer afbellen. Met bellen en praten… Allemaal lieve mensen die me vragen hoe het met me is. En dat ik dan durf te zeggen dat ik diezelfde vraag niet terug kan vragen, omdat ik daarvoor niet de ruimte voel. Ik zit even helemaal in mijn eigen wereld. En dat dat niet gek gevonden wordt is fijn.
In een restaurant kies ik voor een tafeltje met veel licht, want dat is fijner. En als ik rondkijk dan zie ik een grote tafel met mensen. Het zouden mensen uit de buurt kunnen zijn, maar door mijn troebele zicht herken ik niemand. Ik besef me opeens dat ik dichtbij mensen moet komen en zijn, om ze werkelijk te kunnen zien, letterlijk en figuurlijk. Metaforisch vind ik dat een mooi inzicht. Feitelijk voelt het als een handicap. Daar waar ik gewend was om in grote gezelschappen rond te kijken wie er allemaal zijn en wie ik graag zou willen spreken, of ontmoeten, kon ik dat tijdens TEDxArnhem niet. Ik moet dichterbij komen en me overgeven aan wie er op mijn pad verschijnt. Dat klinkt behoorlijk dramatisch he? Nou… zo voelt ie ook. Ik ga zoeken naar een nieuwe manier om verbinding te maken. Nu voel ik me daarin kwetsbaar en is mijn wereld klein. 

Kwetsbaar zijn is dat hetzelfde als afhankelijk zijn?
Ik voel me niet afhankelijk, maar merk dat ik in deze tijd wel schouders nodig heb om op uit te huilen, armen om me heen en mensen die net als ik het vertrouwen hebben dat ik mezelf weer terug ga vinden. Mezelf terug vinden, ja, dat is een klusje… Ik die zelfstandig en onafhankelijk ben en mij zelfstandig beweeg zal moeten zoeken naar nieuwe wegen om te zien, me te bewegen en verbinden, contact Dat gaat me lukken, alleen ik wil het natuurlijk graag NU! en dat gaat niet. Alles heeft tijd nodig. Nothing is under control. Aaargh!
Ik lees het boek ‚De kracht van kwestbaarheid’ van Brene Brown. De engelse titel is mooier: The gifts of imperfection. Kwetsbaarheid gerelateerd aan de kadootjes die je geeft en daaruit krijgt. Ik ontvang ze graag van een ander en voel dat ook als grote kado’s, daarbij opgeteld het vertrouwen dat iemand me geeft voelt groot. ’Dearing Greatly’ is het andere boek van Brene Brown; Durf je te gaan staan in je grootsheid, met alles erop en eraan? Imperfections included. Ik doe het, met hart en ziel en soms voelt dat wiebelig. Ook nu…